Η ΒΑΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΛΠΙΚΟ ΣΚΙ

Του Μίλτου Χειμωνίδη, προπονητή Αλπικού σκι, Απρίλιος 2014

Στο παρελθόν, το «σωστό» σκι γινότανε με τα πόδια ενωμένα, με τους μηρούς να εφάπτονται και με το έξω γόνατο να μπαίνει πίσω από το μπροστά, ακουμπώντας το και πιέζοντάς το. Τότε όποιος κατάφερνε να κάνει σκι με αυτόν τον τρόπο ήτανε ο καλός σκιέρ που όλοι τον θαυμάζαμε και παιδευόμασταν να του μοιάσουμε. 

Σήμερα, μια σημαντική μερίδα του κόσμου, αθλητών και μη, προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει ανοιχτά τα πόδια του και τα πέδιλά του μακριά το ένα από το άλλο …

Μα τι συμβαίνει τελικά, ποιος είναι τελικά ο «σωστός τρόπος»;

Σύμφωνα με την κοινή πεποίθηση, όσο μεγαλύτερο είναι το άνοιγμα των σκι, τόσο μεγαλύτερη βάση στήριξης έχουμε και τόσο καλύτερη σταθερότητα και καλύτερη ισορροπία στην κατάβασή μας.

Σωστό, αλλά εν μέρει…

Σίγουρα η ισορροπία είναι απαραίτητο συστατικό της τεχνικής του Αλπικού σκι.

Τι είδους όμως ισορροπία μας χρειάζεται, ιδιαίτερα αν ο στόχος μας δεν είναι απλά να τερματίσουμε την κατάβασή μας και μας ενδιαφέρει εξίσου ο χρόνος που θα κάνουμε, η συχνότητα των στροφών και η ταχύτητα των «αλλαγών» ανάμεσα στις στροφές μας;

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο ακόμα και στις μέρες μας, να ακούμε από προπονητές και δάσκαλους του σκι να δίνουν οδηγίες στους μαθητές τους να «ανοίξουν τα πόδια τους», γιατί έτσι γίνεται το μοντέρνο σκι (και δεν αναφέρονται σε αρχάριους!)…

-« οι περισσότεροι δάσκαλοι και σχολές σκι, χρόνια τώρα προσπαθούν να μάθουν τους σκιέρ να ανοίξουν τα πόδια τους και τα πέδιλά τους. Και το πετυχαίνουν, θα έλεγα…» Harald Harb 2001(!).

breakthroughonskis.com    Διαβάστε επίσης στο ίδιο σάιτ: The Widetrack Myth

Εδώ και αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα από την στιγμή που βγήκανε τα πέδιλα με μεγάλο «κόψιμο», πολλοί προσπαθούν να μιμηθούν την εικόνα που έχουν στο μυαλό τους από τους πρωταθλητές, με τα πέδιλα τους ορθάνοιχτα και με το μέσα γόνατο να τείνει να ακουμπήσει το κάτω μέρος της μπότας ή ακόμα και την γωνία του μέσα σκι.

Σε πολλούς «προχωρημένους» σκιέρ στην χώρα μας, αθλητές και μη, παρατηρούμε πως κρατούν ανοιχτά τα πόδια τους και τα γόνατά τους, λες και κάτι τους εμποδίζει να τα κλείσουνε, λες και είναι «συγκαμένοι» ανάμεσα στους μηρούς τους. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή η οδηγία προέρχεται από τον προπονητή τους…

Το αν τελικά έχουν οι καλοί σκιέρ και οι πρωταθλητές ανοιχτά τα πόδια τους, θα το διαπιστώσουμε ευθύς αμέσως.

Το σύγχρονο σκι, εκτός από τις μεγαλύτερες ταχύτητες, απαιτεί «αλλαγές» σε συντομότερο χρόνο από ό,τι στο παρελθόν, μεγαλύτερη συχνότητα στροφών και ακόμη μεγαλύτερες κλίσεις σώματος, από το ξεκίνημα των στροφών.

Να λάβουμε υπόψη μας πως το σκι απαιτεί δυναμική ισορροπία (ίσως το σωστότερο είναι δυναμική σταθερότητα...) και πως ερχόμαστε σε ισορροπία από «ανισόρροπη» θέση, πραγματοποιώντας γρήγορη ανατροπή του κέντρου βάρους σώματος και «βουτιά στο κενό» κατά την έναρξη των στροφών. Αυτή η ανατροπή μπορεί να συμβεί τόσο γρηγορότερα, όσο μικρότερη βάση στήριξης υφίσταται…

Ο σκιέρ με μεγάλη βάση στήριξης, λειτουργεί περίπου όπως ένας «τρίποδας», που έχει μεγάλη σταθερότητα αλλά και δυσκολία στην ανατροπή του. Ή αλλιώς, λειτουργεί όπως ένα ποδήλατο για αρχάριους με βοηθητικές ρόδες, το οποίο δεν ανατρέπεται μεν, αλλά δεν μπορεί και να πάρει κλίση στις στροφές του!

Όμως η κλίση σώματος μας ενδιαφέρει απόλυτα στο σκι και είναι πολύ σημαντική για την ακτίνα των στροφών μας.

Όλη η ιστορία είναι όπως όταν ισορροπούμε ένα σκουπόξυλο με το δάκτυλό μας. Όσο μικρότερη είναι η βάση στήριξής του (και όσο πιο λεπτό είναι αυτό), τόσο πιο γρήγορα και «εύκολα» τείνει να ανατραπεί, χωρίς όμως τελικά να τα καταφέρνει, αφού με μικρορυθμίσεις από μέρους μας πάντα καταφέρνουμε να το ισορροπούμε δυναμικά, όπως ακριβώς πρέπει να κάνουμε στις «αλλαγές» και τις ανατροπές μας ανάμεσα στις στροφές στο σκι.

Από την άποψη δε της φυσικής, όσο μεγαλύτερη είναι η φυγόκεντρος δύναμη στις στροφές, τόσο πιο έξω και «μακριά» από το κέντρο βάρους πρέπει να βρίσκεται το σημείο στήριξης, που στην ως επί το πλείστον είναι η έσω γωνία του έξω σκι. Η γωνία του μέσα σκι, δέχεται και αυτή κάποια επιβάρυνση (ανάλογα με την περίσταση…), αλλά συνήθως αυτή είναι μικρότερης σημασίας για την στήριξη και την ισορροπία μας.

Τι θα συμβεί όμως αν από λάθος το έξω σκι βρεθεί στον αέρα και το βάρος μας βρεθεί εξολοκλήρου στο μέσα πέδιλο ή όταν το μέσα πέδιλο δεχθεί αναλογικά περισσότερη επιβάρυνση από το έξω, λάθος που συμβαίνει ακόμα συχνότερα; Η εύκολη απάντηση είναι η πτώση, συνήθως…

Πράγματι, όταν το μέσα πέδιλο επιβαρυνθεί ενώ βρίσκεται «ανοιχτό» και «μακριά» από το έξω σκι και σχετικά κάτω από το σώμα μας ( κάτω από το κέντρο βάρους), δεν θα μπορέσει να μας παρέχει στήριξη και πιθανότατα θα πέσουμε ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα φύγουμε ευθεία και θα αφήσουμε την στροφή (ή την πόρτα!)…

Όταν όμως το μέσα πέδιλο είναι «κλειστό», έξω από το κέντρο βάρους μας (και όχι κάτω) ή σχετικά κοντά στο έξω σκι, τότε μπορεί να λειτουργήσει ως «έξω σκι», να μας επιτρέψει ακόμα και την στήριξη επάνω του και πιθανόν την διατήρηση της ισορροπίας μας. Σε αυτήν την θέση, έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει όπως στους σκιέρ με ένα μόνο πόδι! Σε αυτούς  αναγκαστικά το «μέσα» πόδι παίρνει την θέση του «έξω» ποδιού και καταφέρνουν εξίσου καλά και τις δύο στροφές τους…

Θεωρητικά λοιπόν, όσο πιο έξω από το κέντρο βάρους σώματος βρίσκεται το μέσα πόδι, τόσο περισσότερο μπορεί να επιβαρυνθεί.

Τι γίνεται στην πράξη; Να είστε σίγουροι πως οι «καλλιτέχνες» πρωταθλητές (και όχι μόνο!) συχνά στηρίζουν αρκετό ποσοστό από το βάρος τους επάνω του, ειδικότερα όταν κρατάνε το μέσα πέδιλο σχετικά «κοντά» στο έξω και έχουν σχετικά «κλειστά» τα πόδια τους…

 

Διαβάστε: Stance: Allowing a Functional Base of Support by Greg Rhoads

Η οφθαλμαπάτη που μας αποπροσανατολίζει έγκειται στο γεγονός πως τα πέδιλα χωρίζουν αναμεταξύ τους στο κάθετο επίπεδο, χωρίς όμως να ανοίξουνε στο οριζόντιο.

Χωρίζουν ακριβώς όπως τα πόδια του ποδηλάτη, που απομακρύνονται κατά την ποδηλασία αναμεταξύ τους, το ένα επάνω και το άλλο κάτω, χωρίς όμως ποτέ να αλλάξει η απόστασή τους στο οριζόντιο επίπεδο, του ανοίγματος της λεκάνης...

Συχνά, «τα μάτια μας διακρίνουν αυτό που το μυαλό μας θεωρεί πως γνωρίζει»…

φωτό από «επάνω»…

Το άνοιγμα των ποδιών στις στροφές παραμένει σε μια θέση σχετικά κλειστή (και όχι με τα πόδια κολλητά!) στο άνοιγμα της λεκάνης, μια θέση που επιτρέπει τα πόδια να δουλεύουν ανεξάρτητα μεταξύ τους και με το μέσα πόδι να λυγίζει προς το στήθος, για να βοηθήσει την ελάφρυνσή του.

Με αυτόν τον τρόπο, το μέσα πέδιλο απομακρύνεται από το έξω (στο οριζόντιο επίπεδο), χωρίς όμως να αλλάζει η απόσταση μεταξύ των ποδιών.

Ανάλογα με την ανατομία του καθενός, εκτός αν έχουμε «knock knees» ή «bow legs» (αν και για την επίλυση αυτού του ανατομικού θέματος, υπάρχουν τα «canting» στις μπότες μας), αυτό σημαίνει απόσταση μεταξύ των σκι περίπου ενός πέλματος.

Όπως ακριβώς όταν περπατάμε!

σχετικά κλειστά πόδια, Παπαχατζή  Bansko 2011

                                                                                        

                   μεγαλύτερο άνοιγμα ποδιών
                           

Είναι πολύ διαφορετικό όταν χρειαζόμαστε μεγάλη βάση στήριξης και δεν μας ενδιαφέρει η «ανατροπή» του σώματος , όπως στην περίπτωση των αρχαρίων, ή όταν χιονοδρομούμε στην ευθεία με ταχύτητα και κάνουμε «σους». Εκεί τα πόδια πράγματι ανοίγουν, τα πέλματα απομακρύνονται και το άνοιγμά τους μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και το άνοιγμα των ώμων. Με το που θα ξεκινήσουμε όμως τις στροφές, τα πέδιλα επανέρχονται πιο «κλειστά», στο λειτουργικό άνοιγμα της λεκάνης.

Όσο πιο γρήγορη ανατροπή χρειάζεται να εκτελέσει το σώμα, τόσο πιο «κλειστά» παραμένουν τα πέδιλα.

Τρανταχτό παράδειγμα είναι το πέρασμα τριπλέτας ή τετραπλέτας, όπου τα πόδια σχεδόν «κολλάνε» μεταξύ τους…

σχετικά ανοιχτά πόδια... 

σχετικά κλειστά...

ΥΓ

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, οι φωτογραφίες των ατόμων  και η αναφορά των τεχνικών λαθών τους, πιθανότατα αποτελούν τυχαίο γεγονός και δεν υποδηλώνουν πως τα συγκεκριμένα άτομα δεν κάνουν σωστό σκι, γεγονός άλλωστε που αποτελούν και όλες οι φωτογραφίες!

Η άποψή μου είναι πως ο «ερασιτεχνισμός» και ο «εθελοντισμός» δεν πρέπει να είναι δικαιολογία για να κάνουμε πασάλειμμα στην δουλειά μας. Στο κάτω-κάτω ερασιτέχνης σημαίνει εραστής της τέχνης! Οποιοσδήποτε θέλει να μάθει κάτι και έχει απορίες (ο «γραφικός»!) μπορεί πλέον να ενημερωθεί από το διαδίκτυο!  Όταν συνειδητοποιήσουμε την θέση μας και το βάρος αυτής απέναντι στα παιδιά και στους μαθητευόμενους, που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να μας κρίνουν αντικειμενικά για τις γνώσεις μας, και όταν κατανοήσουμε πως στα άπειρα μάτια τους φαινόμαστε ως «θεοί», τότε πιθανόν να πάρουμε πιο σοβαρά τον ρόλο μας…

Όταν οι παράγοντες του χώρου πάψουν να δίνουν «χαρτζιλίκι» σε πρώην αθλητές τους, κρίνοντάς τους απλά για την «προσφορά» τους στον σύλλογο ή στο άθλημα και αρχίσουν να έχουν πραγματικές απαιτήσεις (-«έλα μωρέ, δικό μας παιδί είναι!»), όταν θα κατανοήσουμε το πόσο σημαντικές είναι οι γνώσεις από μέρους του προπονητή-δασκάλου, όταν θα αρχίσουμε να γινόμαστε πιο υπεύθυνοι, όταν, όταν, όταν…

Για τα παιδιά τελικά, ποιος πραγματικά νοιάζεται; 

Εάν η εμπειρία από μόνη της ήτανε γνώση, όλοι οι «παππούδες» θα ήτανε σοφοί!


                                   Σταμάτης Hintertux 2005

Όσο πιο ικανός και επιδέξιος γίνει κάποιος γύρω από την δεξιότητα, τόσο πιο μεγάλη ευχαρίστηση λαμβάνει από αυτήν και τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να παραμείνει στο χώρο!

Βασικό κίνητρο για την παραμονή στις αθλητικές δραστηριότητες είναι το να νιώθει κάποιος ικανός και αποτελεσματικός…

Χίλιες φορές καλύτερα είναι να διδάξουμε μόνο δύο-τρία πράγματα που γνωρίζουμε πως είναι σωστά και να «παραλείψουμε» να αναφερθούμε σε άλλα δέκα, παρά να διδάξουμε επτά πράγματα σωστά και τρία λάθος.

Δεν είμαστε παντογνώστες και πρέπει να το αποδεχτούμε, όλα εξελίσσονται γύρω μας και συνεχώς πρέπει να κάνουμε update, εγώ προσωπικά έχω ακόμη πολλές απορίες και αμφιβολίες και καταβάλω προσπάθεια για να συνεχίσω να αμφιβάλλω για τις γνώσεις μου…

Αγαπητοί φίλοι, ποστάρετε τις απόψεις σας και τα σχόλιά σας, θετικά ή αρνητικά.

Για φωτογραφίες αγωνιστικού σκι επισκεφτείτε το: http://www.zoom-agence.fr/GB_galerie-ski-alpin.html

 Μίλτος Χειμωνίδης    

 e-mail: miltos.thethiti@gmail.com